เป็นได้แค่...

เป็นได้แค่...

       ผมค่อย ๆ ถอดแว่นสายตาอย่างช้า ๆ เงยหน้าขึ้นจากหนังสือกำลังภายในที่อยู่ในมือ สายตามองทอดออกไปนอกหน้าต่าง ผ่านแมกไม้สู่ขุนเขาเบื้องหน้า

        ความคิดคำนึงจากเรื่องราวในหนังสือทำให้เกิดคำถามผุดขึ้นมาในใจ

        อะไรทำให้ทัศนคติของคนในสังคม เปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้

        ในอดีตศิษย์ที่คิดล้างครู จะไม่มีใครคบหา ไปไหนก็เป็นที่รังเกียจ ไม่ใช่แค่รังเกียจธรรมดา แต่หากพบศิษย์ทรยศต่อสำนัก ต่ออาจารย์ เขาให้ลงมือส่งวิญญาณได้เลยด้วยซ้ำ นั่นคือ เหตุการณ์เมื่อหลายร้อยปีก่อน

       ณ ปัจจุบัน

        สำหรับคนที่สื่อทั้งหลายให้ฉายาว่า อดีตศิษย์วัด และมีพฤติกรรมของศิษย์ทรยศ กลับได้รับการยอมรับในสังคม บางมหาวิทยาลัยให้ไปเป็นอาจารย์ สื่อต่าง ๆ เชิญไปออกรายการ แม้แต่หน่วยงานของรัฐ ก็เชิญไปเป็นที่ปรึกษาเพื่อให้หันปลายหอกปลายดาบ กลับมาทิ่มแทงครูบาอาจารย์ ผู้มีพระคุณที่ชุบเลี้ยงมา รวมทั้งทำร้ายพระอุปัชฌาย์ผู้ให้กำเนิดในทางธรรม

        หรือว่าสังคมไทยลืมคำสอนของพระบรมศาสดาไปแล้วว่า บุคคลผู้คิดชั่ว พูดชั่ว ทำชั่วเช่นนี้ เรียกว่า คนพาล

        การคบคนพาลนั้น ล้วนแต่จะนำมาซึ่งความหายนะให้กับตนเอง สังคมและประเทศชาติ

        ในฐานะของศิษย์วัด ทุกครั้งที่ได้ยิน ได้เห็น ว่าสื่อเรียกบุคคลผู้นี้ว่า อดีตศิษย์วัด รู้สึกปวดใจเป็นอย่างยิ่ง และใคร่ขอร้องสื่อต่าง ๆ เลิกเรียกบุคคลนั้นว่า อดีตศิษย์วัดเถิด เพราะมีความรู้สึกว่าบุคคลที่เหมาะสม คู่ควรต่อการถูกเรียกว่าศิษย์วัดนั้นจะต้องเป็นภาพของความสง่างาม ความน่าเลื่อมใส สมกับเป็นผู้ที่ผ่านการศึกษา ผ่านการอบรมหล่อหลอมมาอย่างดี

        สำหรับผู้ที่ไม่เคยนึกถึงคุณของพระอุปัชฌาย์ ไม่เคยคิดถึงพระคุณที่ครูบาอาจารย์เลี้ยงดูมา ในสายตาของผม คนนั้นเป็นได้อย่างมากก็เพียงแค่

คนเนรคุณ

ขอขอบคุณภาพจากgoogle.com

อนาคาริก

11/24/16